En dan is het opeens mijn laatste dag in Cambodja.

In Siem Reap, de stad waar ik 4 weken geleden (zijn het er echt geen 8?) aan mijn reis begon.

Net een westers ontbijt achter de kiezen,want hoezeer ik ook houd van de Khmer-keuken, ik eet het liever niet als ontbijt..

Ik vind het jammer om ergens weg te moeten waar ik me thuis ben gaan voelen. Dat geldt voor zowel de homestay in Samrong, als (zij het in mindere mate) voor Siem Reap.

In Samrong wist ik op weg naar school precies hoe het ruikt in iedere straat, waar de grootste gaten in de weg zitten, herkende ik enkele mensen op straat..

In Siem Reap ken ik inmiddels zo ongeveer de weg (en anders vraag ik het gewoon een keer of zes en uiteindelijk kom ik er dan ook), ik weet waar de mangosmoothie lekker is en waar niet, ik herken zelfs enkele marktverkopers en tuktukdrivers.

In Samrong zijn het de mensen van de Greenway, een aantal vrijwilligers en de kinderen op school, gelukt om in vier weken tijd een plekje in mijn hart te veroveren. Dan is afscheid nemen gewoon stom. Al ben ik ook heel dankbaar dat ik er zo'n bijzondere tijd heb gehad.

Na mijn bezoek aan Phnom Penh, vorig weekend, ben ik de mensen anders gaan bekijken. Ik wist van de oorlog, maar mijn bezoek aan Prison S21 en de Killing Fields hebben het echter gemaakt. De geschiedenis, die je amper geschiedenis kunt noemen omdat de oorlog slechts 25 jaar geleden eindigde, is erg triest.De Khmer Rouge heeft op meest gruwelijke wijze mensen zich laten doodwerken, gemarteld en gedood. Het lopen door de cellen, langs de martelwerktuigen, langs de foto's van de honderden gevangenen , de kledingstukken, de Killing Tree, vertellen luid en duidelijk wat er gebeurd is. En dan nog kan ik me zo moeilijk voorstellen dat mensen elkaar dat echt aandoen, en dat het in feite niet alleen geschiedenis is, maar nog steeds gebeurt.

Geen fijne plaatsen om te bezoeken, maar wel belangrijk om er geweest te zijn. Men waardeert het enorm.

Sinds dat bezoek bekijk ik de mensen van boven de 25 met andere ogen, zij hebben de genocide immers in meer of mindere mate meegemaakt. Zijn misschien familie kwijtgeraakt, zelf beul geweest... je weet het niet.

En dan bezoeken we een van de restaurants die is opgezet door een NGO, die kansarme jongeren een training geven waardoor ze ober of receptionist kunnen worden. Of een restaurant waar ze spullen verkopen die gemaakt zijn door kinderen in een weeshuis, die naar school kunnen dankzij de winst op die spullen en het eten dat je er bestelt. Of het circus, die fantastische acrobaten, resultaat van een artistieke opleiding die gratis is en waar kinderen en jongeren met voldoende talent en doorzettingsvermogen terecht kunnen voor een opleiding in beeldende kunst, dans, muziek, circus, enzovoort.

De ervaringen zijn contrasterend. Hopeloze armoede in de dorpen en het platteland, tot hoopgevende projecten een eindje verderop.

Cambodja wil wel, maar het gaat langzaam. De kennis en de vaardigheden om effectief iets te verbeteren, ontbreken vaak. Overal waar je komt staan metershoge reclameborden van de 'Cambodian People's Party, maar wat ze precies voor de mensen doen is me geheel onduidelijk en dat kan ook niemand vertellen.

Ik weet wel dat mijn positieve ervaringen de overhand hebben, en dat komt door de mensen. Zo vriendelijk ben ik ze nog in geen enkel land tegengekomen.

Wie weet in Vietnam!

Vanmiddag vlieg ik naar Ho Chi Minh, waar ik zaterdag vergezeld word door Odet :)

Kerst in Ho Chi Minh, ik ben benieuwd..!