Bedankt voor de toffe reacties op m'n blogs! Datvind ik erg leuk om te lezen

Ik zit alweer in mijn laatste week in Cambodja, en ik heb het druk met vanalles voor de school, vandaar ook het uitblijven van een eerdere post!

Het lesgeven op de Greenway School is erg leuk, en niet te vergelijken met lesgeven in Nederland. De kinderen zijn niet eens zo anders,maarzo ongeveer al hetandere wel.
De kinderen die naar de Greenway School komen, komen een dagdeel en leren er Engels. Het andere dagdeel gaan ze naar de Public School of moeten ze werken.De school probeert zo veel mogelijkarme gezinnen ervan te overtuigen hun kinderen naar school te sturen. Toch zitten er ook kinderen uit rijkere gezinnen op school, en daardoor zijn er zowel kinderen die iedere dag hetzelfde kapotte en vuile t-shirt dragen, als kinderen die 10 verschillende outfits hebben.

Hier in Cambodja hoor je zelden een kind huilen. Als ze vallen, lachen ze erom. Als ze het oneens zijn met iets, accepteren ze dat of zeggen ze er iets van, maar daarna is het klaar. Voetballen met z'n dertigen, zonder duidelijke regels, leidt niet tot ruzie maar tot grote hilariteit. Vrolijkheid, dat is wat overheerst.
Nareth zei me op mijn eerste dag: "The students, they come to learn, but also to play." Als je bedenkt dat voor het gros van de kids het weekend bestaat uit werken, snap je dat des te beter.

Ik heb nu een week Level 1 gedaan,een week level 3 en deze week Level 5, en het is erg leuk om zo een beeld te krijgen van de hele school. De Level 1-kids kunnen nog niet veel meer dan goedemorgen en goedemiddag zeggenen vertellen hoe ze heten en hoe oud ze zijn, en wat woordjes, zoals de kleuren. En dat is niet eens zo slecht als je bedenkt dat Engels in niets op Khmer lijkt. In het Khmer bestaan lidwoorden niet, meervoudsvormen ook niet, en iets als verleden tijd, toekomstige tijd e.d.is er al helemaal niet. Kortom, het is veel simpeler. En dit zegt degene die na drie weken nog steed de helft van de geleerde woorden niet goed kan uitspreken... Al ga ik erg vooruit en zegt Chanthou dat mijn uitspraak behoorlijk goed is. Maar die is vooral heel lief en vindt alles aan mij fantastisch, van mijn nog steeds veel te witte benen - "I only wear short pants when I am white as you" - tot en met mijn haar waar ze steeds andere vlechtjes in maakt. Chanthou is een van de 3 'helping teachers', die, vooral bij de lagere levels, de boel in Khmer vertalenvoor de leerlingen, mocht dat nodig zijn, ofzelf lesgeven als er te weinigteachers zijn.Ze is een van de weinigen die kunnen studeren, en ze studeert voor verpleegster. Haar ouders wonen in Phnom Penh, dus die ziet ze een keer per jaar, want het is lang reizen en bovenal te duur. "But we can call, teacher."
De kinderen in level 1 geef je dus met handen en voeten les, en de kinderen in level 3 kunnen al beterbegrijpen wat we zeggen, mits eenvoudig en langzaam uitgesproken. Terugpraten in hele zinnen vinden ze erg spannend, dus blijft het meestal bij "yes" en "no". (Ook geregeld bij 'open vragen' inderdaad...

Level 5 lesgeven is een feestje. Deze kids zijn tussen de 11 en 14 jaar, willen graag leren (en hebben daar ook 's middags nog de concentratie voor), snappen grapjes enkunnen zelf met gevatte opmerkingen komen. Hun Engels is behoorlijk goed!

Op dit moment zijn een aantal vrijwilligers samen met locals bezig met het bouwen van een Level 6, om de kinderen langer op school te houden, en omdat ze meer uitdaging nodig hebben dan Level 5. Verder heb ik voor alle levels een Lessenschema met overdrachtssysteem gemaakt (want dat was er niet, uit de boeken werd een beetje hapsnap gewerkt) en hebben we vorige week met een groepje de lokalen vanbinnen geschilderd.
Vorige week was het Human Rights day trouwens, mocht het langs je heen gegaan zijn..Op die dag hebben we spelletjes gedaan, voor alle kinderen pannenkoeken gebakken (200) en gedanst en gezongen. De speakers en microfoon werden tevoorschijn gehaald enSin Ed (van de homestay) ontpopte zich tot DJ, ik kreeg de microfoon in mijn handen geduwd om een praatje te doen (Waarom toch altijd?) en zodoende deden we met 200 kids de Hockey Pockey en hoofd-schouders-knie en teen. Heerlijk.

Als blankeleraren zijn wij een heuse attractie. Op de fiets naar de school toe en terug naar huis horen we iedere dag steevast een keer of twintig: "Hello!" of "Hello teacher!" van kinderen die we niet kennen maar die nu lang genoeg blanken voorbij zien komen om te weten wat we komen doen. Ze willen een high-five, een hand, of gewoon een "Hello!" terug. Onvermoeibaar, iedere dag opnieuw.

Mijn laatste week als beroemdheid, laatste week tekeningen in ontvangst nemen, knuffels krijgen, proberen de onmogelijkste namen uit te spreken enhet gebruikelijke ontvangst krijgen als je de klas binnenkomt ("goodmorning teacher, how are you today?") evenals het afsluiten van de dag om 11 uur 's ochtendsen 5 uur 's middags ("thank you teacher for teaching today. Good luck teacher, see you tomorrow".)
Ik zal ze missen.

(Foto's volgen!)