(Een na laatste blog, denk ik)

Maleisië valt een beetje uit de toon bij de vorige twee landen die ik bezocht heb. In positieve zin. Om te beginnen is het niet arm maar ontwikkeld. Men spreeekt Engels en daardoor is hulp vragen en ontvangen veel makkelijker, verkeersregels worden, tot op zekere hoogte, nageleefd dus een weg oversteken is niet meer levensbedreigend én, aangezien de Maleisische bevolking uit Chinezen, Indiërs en Maleisiërs bestaat, is er eten in alle soorten en maten, het een nog lekkerder dan het andere. Indisch gaat me steeds beter af, al moet ik bij sommige gerechten nog steeds "not too spicey" aan m'n bestelling toevoegen. Ik voel me een lafaard, maar als ik het niet doe heb ik er na een hap al spijt van, dus toch maar wel... Ik geloof graag dat ik heel langzaam begin te wennen aan pittig eten.

KL (Kuala Lumpur) is een echte metrolool. Ik kom mensen tegen van over de hele wereld. Het heeft een Chinatown en Little India, meerdere moskeeën, een modern gedeelte met de Petronas Twin Towers en Times Square... Het is de meest diverse stad waar ik ooit ben geweest.

Maar het is ook erg heet en klam, en daarom vind ik het na een paar dagen tijd om verder te reizen. Eerste stop: De jungle Taman Negara. Oudste regenwoud van de wereld. Zo goed als onaangetast. Met een boot varen we twee uur over de rivier Tembeling. Het is goed te zien wat de gevolgen zijn geweest van de recente overstromingen; de bomen die het dichtst bij de waterkant staan, liggen nu plat op het zand, en de bomen daar achter hebben een metershoge modderlaag op de stammen staan. Hieraan zien we dat het water zeker 5 meter hoger stond dan nu. Huisjes zijn omvergespoeld en locals moeten noodgedwongen met hun gezin ergens kamperen. Zoals onze gids. Maar 'altijd blijven lachen' lijkt hier het motto te zijn, dus erg triest lopen ze er niet bij.

's Avonds maken we - met gids - een wandeling door de donkere jungle. De gids lokt een schorpioen uit zijn hol, vindt een reusachtige spin (ongeveer zo groot als mijn hand), een vogeltje met een fluoriserend groene vacht, herten, vuurvliegjes, een megaduizendpoot, mieren van 2 centimeter (soldiers) en meer.

Inmiddels word ik steeds benieuwder hoe het er bij daglicht uitziet.

Gelukkig kan ik dat de volgende ochtend al gaan bekijken. Met een paar anderen besluiten we zelf naar de Canopy Walk (lange touwbrug door het oerwoud) te lopen. Het uitzicht vanaf de brug is erg mooi. Sommige bomen zijn nog steeds veel hoger dan de brug, maar we zien ook veel groen bladerdak en het gevoel dat je over de bomen loopt is vet. Daarna besluiten we de lange route terug te nemen. Dat is op de kaart maar een paar centimeter, maar in het echt een paar uur, blijkt. Na vijf uur zit onze wandeling er op en zijn we uitgeput van het klimmen en dalen, maar hebben we wel een paar fantastische uitzichten, bruine schoenen van het wegglijden in de slik, en Honger gekregen. We proppen ons goed vol (we hebben het er bij voorbaat al "af"gesport) en doen de rest van de middag vrij weinig. We komen een groep toeristen tegen die zelf de nachtwandeling willen doen, en we haken daarbij aan. Een paar hebben goed opgelet en weten het hol van de schorpioen en andere interessante beesten terug te vinden. Met het allerlaatste bootje gaan we terug naar de overkant. Na 22.30 moet je zwemmen. Dat slaan we liever over.

De volgende dag ga ik naar de Cameron Highlands, waar de prachtige theeplantages zijn. Tanah Rata is klein maar gezellig en ik heb al gauw mijn favoriete Indiase restaurant gevonden (Kumar heet het) waar ik in vrij korte tijd vaste gast word. In het hostel ontmoet ik twee Vietnamezen die in Canada wonen en twee Amerikanen die in China (zijn gaan) wonen. David en ik ontdekken al vrij snel dat er een muziekmatch is, waarna we weinig anders meer doen dan zingen, en ik uiteraard megaenthousiast ben over het feit dat ik met iemand tweestemmig kan zingen :) David en Danielle zijn bovendien beide leerkracht, in China. Match 2. Als je China even vergeet.

Met de Vietnamezen/Canadezen doe ik een paar toffe trekkings en hoewel het niet zulk mooi weer is (als we bovenop hét uitzichtpunt van Tanah Rata komen beneemt mist ons Volledig het uitzicht) zijn het toffe tochten. Het Mossy Forest is prachtig én onheilspellend bij mist, en scènes uit Harry Potter schieten door mijn hoofd. (Ik krijg te horen dat het een schande is dat ik Lord of the Rings niet heb gezien. Toch nog maar eens proberen als ik weer thuis ben.)

Gelukkig is het de volgende dag beter weer en de uitzichten in de theeplantages zijn adembenemend, zeker met een zonnetje erbij. We nemen de niet zo toeristische route - dat wil zeggen dwars door de theeplantages, door de rivier en door de modder - en komen, gek genoeg, niemand tegen. De beste route so far. Tanah Rata, klein maar fijn als het is, beschikt over een bar die gerund wordt door een een wat oudere AfroAmerikaan met lang haar (het is me nog steeds een raadsel hoe die daar terechtgekomen is), met een fantastisch kampvuur ('s avonds is het in de Highlands erg koud) en een pooltafel. Hier blijken alle backpackers zich te verzamelen, dus het is super gezellig.

Van Tanah Rata naar het alomonbekende Ipoh, waar ik met de Amerikanen heen reis. Na een beetje teleurstellend Chinees eten, belanden we in een bar met livemuziek. Aangezien David en ik keihard meezingen met bijna alles, vragen de zangers of we op het podium willen komen, waarna ik het podium op wordt geduwd door David, en ik ineens "What's going on" sta te zingen voor de lokale bevolking van Ipoh. Later komt nog Zombie, dat ik nog nooit zonder koor heb gezongen, dus dat is ff gek. Maar wel weer Memorabel :)

Ipoh heeft best een paar mooie gebouwen maar is verder niet zo interessant, dus bedenken we onze eigen tour met random informatie, wat de stad ineens heel interessant maakt.

Daarna, nog steeds met hetzelfde groepje, naar Penang, eiland in het westen. Hoofdstad: Georgetown. De streetart is hier overal te zien, en het zijn muurschilderingen en een soort stripfiguren gemaakt van metalen frames. Heel gaaf. Bovendien hebben we onszelf voor de verandering eens getrakteerd op een luxe hotel met zwembad en dat is erg welkom, want de temperatuur is weer ruim boven de dertig. Ook is er 'Monkeybeach', dat zijn of haar naam waar maakt. Lunchen is een bijzondere aangelegenheid...

Na een aantal super gezellige dagen (inclusief karaoke en pre-birthdaytaart) nemen we uiteindelijk in KL afscheid en gaan we ieder onze eigen weg.

Ik ben naar het oosten gereisd en zit nu in Kuala Terangganu en het is erg islamitisch dus ik heb zojuist iets met lange mouwen gekocht, maar ik heb het gevoel dat ik ook een hoofddoek zou moeten kopen. Ik val heel erg op hier.

Dus..

Wordt vervolgd.

Daaag!