Al bijna een maand in Vietnam en nog geen enkele blog... Ik zal er snel verandering in brengen! En om het goed te maken is deze blog weer langer (al weet ik niet of iemand dat toejuicht) :p

Ik ging van het rustige, vreedzame en arme Cambodja naar het ontzettend hectische en ontwikkelde Saigon. Dat was even wennen. Zelfs toen ik er wegging was ik nog niet gewend.

Ik kwam er maar weer eens achter dat ik meer van depittoreske plaatsjes en natuur van relaxt en rustig, in plaats van hectiek in de vorm van immer claxonnerend (?) verkeer en om de twee meter iemand die je iets wil verkopen, van motorbike- ritjes tot zonnnebrillen.

Gelukkig heeft iedere grote stad ook zijn parken. Zo ook Saigon. Toen ik aankwam, wist ik dat het eerste dat me de volgende ochtend te doen stond, het park opzoeken, was. Het grote park was niet eens zo groot, maar wel heel rustgevend en genoeg te zien. Fotoshoots van net getrouwde Vietnamese koppels, hardlopers (met 30. graden!) en op het dak van een of ander gebouw een tai chi les. Het kleine park was...ja, anders. Op een ochtend ging ik er zitten en na twee minuten werd ik aangesproken door twee jongens van een jaar of 18, waarvan een map in zijn handen had. Of hij naast me mocht zitten en zijn Engels met me mocht oefenen. Ja hoor. Dat Engels was nog niet veel meer dan Hello, my name is en Where are you from, maar het was vooral heel aandoenlijk hoe hij al zijn moed bij elkaar schraapte om me iets te vragen. En dat ik antwoord gaf en nog al mijn mime-kwaliteit en moest inzetten om het begrijpbaar te maken, maakte het alleen maar grappiger. Na een kwartier vond hij het genoeg geweest en vroeg me of ik mijn handtekening wilde zetten als bewijs voor de school dat hij geoefend had. Toen keek hij me heel serieus aan, haalde diep adem en begon aan een zeker 5 minuten durende monoloog waarin hij zei dat hij zich altijd ongelukkig had gevoeld, maar nu hij Engels leerde voelde hij zich beter, want hij kon met mensen communiceren, enzovoort. De zinnen waren zo veel beter dan wat die hij in het gesprek gebruikt had, dat ik zeker wist dat hij dit op school had moeten instuderen. Ik vond het verhaal ontzettend dramatisch en wist niet goed wat ik ermee aan moest. Maar na z'n monoloog lachte hij (waarschijnlijk uit opgeluchting dat hij alles uit zijn hoofd had gedaan) en bedankte me. Daarna wilde ik me weer inlezen in de geschiedenis van Vietnam, maar ik was nog geen twee regels verder, toen het volgende studentje voor me stond. Een meisje dit keer. Eerst kwam ze naast me zirten en daarna vroeg ze of ze met me mocht praten. Jahoor, natuurlijk. Dus daar zat ik weer, een half uur dit keer want zij kon wel Engels schrijven, maar het nauwelijks spreken. Ik vroeg haar om mij Vietnamees te leren. Na tien minuten kon ik hallo en dankjewel goed genoeg uitspreken. Helemaal niet vreemd dus dat haar Engelse uitspraak ook zo moeizaam ging. Vietnamees verschilt zo enorm van Engels, 't is net als met Chinees. De intonatie is cruciaal. Cambodjaans heeft dat niet of nauwelijks en was dus veel makkelijker te leren.

Bovenstaande gebeurde iedere dag, en als ik niet heel duidelijk zei dat ik even wilde lezen, zat ik alweer in de volgende cursus Engels. Ook wel leuk, want ik hoefde me geen moment alleen te voelen!

Los van het park, razen de scooters overal rond. Is er geen plek op de weg, dan gebruiken ze het voetpad. Staat het stoplicht op rood, dan gaan ze toch. Zebrapaden zijn puur versiering. Verkeersregels zijn er wel, maar niemand erkent ze. Dus oversteken is altijd weer een avontuur en hopen dat je al je tenen nog hebt als je aan de overkant bent.

Oud en nieuw was.. anders. Er was ons (Odet was inmiddels gearriveerd) verteld dat er vuurwerk zou zijn en dat er wel veel mensen naar het park zouden komen om het vuurwerk te zien. Dat was een understatement. De stad stond VOL, maar dan ook echt helemaal VOL. De meeste Vietnamezen waren op hun scooter naar het park gekomen of hadden ergens anders, op de weg bijvoorbeeld, een plekje veroverd. Daar wachtten ze braaf een paar uur, dronken misschien 1 drankje, en toen was het middernacht. Opvhet hoogste gebouw werd vuurwerk afgestoken. Een show van ongeveer een kwartier. En daar stonden Odet en ik samen met een paar miljoen Vietnamezen naar te kijken. Toen was het vuurwerk afgelopen en ging het gros weer net zo braaf naar huis. Voor zover dat ging, want alle wegen stonden vol. Wij besloten nog wel een drankje te drinken en gefrituurde banaan te eten (bij gebrek aan oliebollen). Het was weer eens een andere manier van oud en nieuw vieren.

We deden een tweedaagse tour op de Mekong Delta. Erg leuk om de floating market te bezoeken en vanaf onze boot kokosnoten en ananassen van een andere boot te kopen. Het was druk op de markt en de ene boot na de andere wilde spullen aan ons verkopen.

We sliepen in een homestay midden in de jungle. We werden erheen gebracht door een twaalfjarige jongen die onze gids bleek te zijn. 's Ochtends naar school, 's middags gasten ontvangen, dat was zijn dagbesteding. Hij kon erg goed Engels dus konden we meer over hem te weten komen. Bijvoorbeeld dat hij later tourgguide wilde worden, en erg van voetballen hield, en dat hij in het schoolvoetbalteam zat, en dat er een tournooi zou plaatsvinden, waar hij waarschijnlijk niet aan mee zou kunnen doen omdat zijn voetbalschoenen stuk waren. Had hij geld gespaard van de fooien? Ja wel een beetje, maar niet meer dan een paar dollar. We vroegen hem of hij fooien mocht houden. Dat mocht hij als de gasten zeiden dat het voor hem was, vertelde hij. Dus daarna zaten Odet en ik onder de klamboe te bekijken hoeveel geld we hadden en te bedenken hoeveel voetbalschoenen zouden kunnen kosten hier. Hij had het over 8 dollar maar dat leek ons wel erg weinig. Al was het wel Vietnam.. Aangezien ons bed praktisch in de keuken van het huis stond, en we niet wilden dat ze zouden zien dat wij toch wel erg veel Dong hadden, deden we dit in t licht van onze telefoons en uit het zicht. Daarna haalden we Kanh erbij. Hij vond het wel leuk dat we alweer met hem wilden praten, dus hij kwam er direct bij zitten. We praatten wat zachter, ook al konden zijn ouders nog niet voor de helft zo goed Engels als hij, en maakten hem duidelijk dat we wilden dat hij voetbalschoenen zou kopen van het geld dat we hem gaven. Het voelde een beetje als een misdrijf voorbereiden (denk ik), maar we wilden per se dat hij het geld zou bewaren en direct de volgende dag op pad zou gaan. Toen hij het geld van ons kreeg, kon hij zijn ogen nauwelijks geloven. Hij omhelsde ons en zei wel tien keer dankjewel. "En als ik scoor dan zal ik aan jullie denken!"

Nog steeds vragen we ons wel eens af of Kanh zijn voetbalschoenen al heeft.

En van het zuiden reisden we naar het midden, via de kust. Langs Nha Trang (badplaats en vol met Russen, de drankkaart is er zelfs op aangepast als je het mij vraagt). Langs het prachtige en authentieke Hoi An, waar de winkelstraatjes voor een groot deel uit kleermakers bestaat en Odet en ik ons uitgeleefd hebben. Resultaat; meerdere jurkjes, een paar leren schoenen en een winterjas ("Ja want in het noorden is het koud."), en dat alles perfect op maat, in de kleur en de stijl die we zelf uitkozen, én goedkoop. Hoi An is een walhalla voor vrouwen, dus om onze portemonnees en onze ruggen nog een beetje te sparen, besloten we na twee dagen maar gauw verder te reizen.

Nu zijn we in het prachtige noorden, waar ik mijn volgende blog aan zal wijden :)

En iets sneller dit keer.

Groetjes ook van Odet!