Ik had min of meer nog één blog beloofd, dus dit is mijn laatste blog. Vanuit Nederland, maar over Maleisië.

In het islamitische Kuala Terangganu heb ik me nog twee dagen prima kunnen vermaken. Op dag 1 ging ik naar een eiland. Ik verbleef in China Lodge, in (hoe verrassend ook) het Chinatown van Terangganu. De mensen van deze lodge (een Chinese man en zijn twee zoons) waren ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ik checkte al om 9 uur 's ochtends in, mocht gratis naar een grotere kamer - waar ik direct in mocht - en deze man regelde voor mij een taxi die me naar de ferry zou brengen die, ook naar aanleiding van zijn telefoontje, op mij zou wachten. Echt te gek. En zo gebeurde het dat ik op mijn verjaardag op een boot belandde waar ik de enige toerist was. Op het eiland, Kapas, was het onwijs rustig. Vlak voor de kust is hier prachtig koraal, dus ik regelde een snorkel en ging de zee in. Het koraal was erg mooi, maar de felgekleurde vissen waren prachtig.
Als ik om de rotsen heenzwom, kwam ik bij een ander strand waar een paar accommodaties stonden, en weer een strand verder was het compleet uitgestorven. Wit zand, wat bomen, en verder niks. Heerlijk.
Aan het eind van de middag bracht de boot mij en meerdere toeristen, die al wat langer op het eiland waren, terug naar het vasteland en liet mijn taxichauffeur mij de Floating Mosque zien (die echt prachtig is) voor hij me terug naar het centrum van Terangganu bracht.
De volgende dag werd ik eerst op ontbijt getrakteerd door de eigenaar van de Lodge. Daarna bezocht ik de Crystal Mosque, waar ik - ondanks mijn voorbereidingen, in de vorm van bedekkende kleding en een sjaal - een gewaad met capuchon moest aantrekken voor ik erin mocht. Toegegeven, zo'n gewaad is inderdaad nog net wat minder charmant. Daarna bezocht ik het museumpark, een soort Miniatuur Walcheren (voor wie dat kent) maar dan met moskeeën van over de hele wereld. Ongeveer zo groot als een garage. Ik wist niet dat moskeeën er zó verschillend uitzagen. Van een soort simpele kleitoren (Iran als ik me niet vergis) tot een soort sprookjeskasteel (Rusland). En natuurlijk de Taj Mehal, de mooiste van allemaal. In sommige gebouwen werden ook video's vertoond over over de geschiedenis van desbetreffende moskee.

Die avond en nacht reisde ik naar Melaka, dat aan de andere kant van Maleisië ligt.
Melaka heeft een "Dutch Square", compleet met molen, stadthuys en kerk (de Nederlanders zaten ook overal..) Het is daar erg toeristisch. Dat is niet alleen te zien aan de drukte, maar ook aan de riksja's met muziek. Ik moest even twee keer kijken voor ik geloofde wat ik zag. Er stonden daar rijen met riksja's die over-de-top waren uitgedosd met roze veren, HelloKitty-figuren, en boxen waaruit dancemuziek of filmmuziek schalde ''Let it goooo, let it goooooooo!'' (Ik weet nu ook hoe de soundtrack van Frozen gaat). En er waren nog serieus mensen die in zo'n riksja stapten ook. Dit alles bekeek ik met in mijn achterhoofd het gegeven dat Melaka op de Werelderfgoedlijst staat.. Ach ja. Het is ook wel weer grappig. Op een bepaalde manier.

Ik koos er toch voor mijn tourtje door de stad wandelend voort te zetten.
In Melaka staan, naast Nederlandse gebouwen, ook overblijfselen van de Portugese overheersingsperiode. Allemaal wel leuk om even te zien, maar ik kwam vooral voor Chinatown, dat hier behoorlijk groot is. Die nacht zou het Chinese Nieuwjaar beginnen, en helaas waren daarom veel restaurants gesloten. De winkels niet, die begrepen dat het juist nu goed zaken doen was. Sinds mijn bezoek aan Ipoh - waar ik rundvlees bestelde en 'koemaag' (een van de zoveel) kreeg voorgeschoteld - was ik wat voorzichtiger geworden met Chinees eten, dus ik nam wat 'Westersere' gerechten. In Melaka eet men bovendien overal sate, wat er ook wel inging.
's Avonds regende het niet, het goot. En ik wilde Chinatown in, want die nacht zou het Oud en Nieuw beginnen. Maar er was niemand op straat. Ik was een van de paar mensen die zich in de regen naar buiten waagde. Uiteindelijk kwam ik langs een cafeetje waar, op een mini-veranda, een driekoppig gipsyjazz-bandje stond te spelen. Ik kon niet anders dan hier wat gaan drinken. Ze speelden erg goed. Een combinatie van Engelse en Franse nummers. De impro's waren fantastisch, en toen een van de gitaristen ook nog saxofoon bleek te spelen (en hoe!) was ik verkocht. In de pauze vertelden ze me dat ze uit Frankrijk kwamen. Maar twee van hen woonden inmiddels al een paar jaar in Kuala Lumpur. Of ik zelf ook muziek maakte..? Nou.., toevallig zing ik zelf ook. En ik hou erg van jazz. "Ah leuk! Wil je met ons meedoen?" dat wilde ik natuurlijk! En zo stond ik in de tweede en derde set samen met Mathilde (de zangeres) of alleen met de gitaristen, wat jazzstandards te zingen. Voor een volledig Chinees publiek overigens. Het was een toffe ervaring. Ze vroegen me of ik zin had om ze de volgende dag weer te vergezellen, en daar hoefde ik niet lang over na te denken.
En toen was het 00:00 uur. De Chinezen en wij wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar. Althans, ik dacht dat we dat elkaar wensten. later kwam ik erachter dat ''Kongsi Fuchai'' toch net een andere betekenis heeft dan gelukkig nieuwjaar. Het betekent zoiets als: Dat je dit jaar maar veel geld mag verdienen. Erg Chinees. En niet het eerste waar ik aan denk als ik iemand een goed jaar wens. De letterlijke vertaling van ''gelukkig nieuwjaar'' is net iets anders, en volgens mij wordt die ook gebruikt, maar het fijne weet ik er niet van. In ieder geval voegden deze mensen de daad bij het woord, want daarna kregen we ieder een versierde enveloppe met daarin geld. Dus wat dat betreft begon het jaar goed.
Er was veel minder vuurwerk dan ik had verwacht! Toen ik alweer in mijn bed lag, hoorde ik hier en daar wat geknal, maar dat was het.

De volgende ochtend - Nieuwjaarsdag - waren de straten bezaaid met mensen die de tempels bezochten om daar wierook aan te steken. Ook waren er veel kraampjes met allerlei cadeautjes. Nieuwjaarsdag is ook voor de Chinezen de dag waarop je bij familie langsgaat om ze een goed (en al dan niet 'wealthy') nieuwjaar te wensen. Ik had gehoopt op hier en daar een traditoinele Liondance, maar die zag ik niet. Ik vroeg wat rond, en kwam erachter dat - in tegenstelling tot wat ik had verwacht - deze dansen niet op straat plaatsvinden, maar in huizen, hotels en winkels. Mensen boeken zo'n dans, die vervolgens om een afgesproken, maar niet alom bekend, tijdstip bij ze langskomt. Je moet simpelweg geluk hebben om een liondance te zien. Helaas...
Aan het eind van de middag zocht ik de Franse jazzmuzikanten weer op en ging ik met ze mee op hun minitourneetje langs de terrasjes langs de rivier van Melaka, spelend voor toeristen en locals. Ze hadden als uitsmijter een Maleisisch nummer, dat de locals er zelfs toe aanzette mee te gaan zingen, wat ze niet snel doen. Er was ook een aangeschoten man met een mondharmonica die dacht dat hij wel even mee mocht doen. De tonen die hij speelde schommelden tussen sublieme blue-notes en gewoon vals. Aanvankelijk was het erg irritant, want hij vond het moeilijk om langer dan een minuut stil te zijn en hem wegsturen lukte ook niet, tot een van de bandleden de microfoon voor hem hield en hem zijn 'moment of fame' gaf en hij - hoewel het niet om aan te horen was geweest - een applaus kreeg van iedereen. 't Enige jammere was dat het idee was geweest dat hij daarna zou vertrekken. Wat hij niet deed. Al met al was het een bijzonder optreden. En vooral een hele toffe en gezellige avond.

De volgende ochtend had ik geluk! Ik liep wat rond in Chinatown en hoorde trommelgeluiden. Ik hoopte dat het was wat ik vermoedde dat het was en ging op het geluid af. En ja hoor, in een boetiek was een traditionele Liondance bezig! Aan een kant stond een groepje muzikanten met allerlei slagwerkinstrumenten, en daarnaast was een leeuw bezig aan zijn dans, op het ritme van de muziek. (Ja, het waren twee mannen in/onder een pak, maar dat klinkt zo ontzettend realistisch. Het is leuker om net als kinderen te doen, en je voor te stellen dat daar een knalrode leeuw met gouden versiersels aan het dansen is.) Het duurde ongeveer een kwartiertje, en daarna pakten ze de boel in, en gingen ze naar de volgende plek waar ze geboekt waren.

's Middags ging ik voor de derde en laatste keer naar Kuala Lumpur, dat maar 2 uur rijden van Melaka afligt. En had daar gehoopt nog wat meer van het Chinese Nieuwjaar te kunnen meemaken, maar ook hier viel het wat tegen. Mijn verwachtingen waren echt te hoog geweest. Toch had ik het geluk weer een Liondance tegen het lijf te lopen. Deze was groter (meerdere leeuwen) en vond plaats in een van de grote shoppingmalls van Kuala Lumpur, onder de Petronas Towers.
Verder bracht ik mijn laatste dagen door met wat rondlopen, dingen eten die we in Nederland niet hebben, en het bijwerken van mijn reisdagboek (want ik liep inmiddels al een maand achter).

En toen was het 23 februari en tijd om naar huis te gaan, waar ik ook al wel weer naar uit had gekeken de laatste dagen.

Het was een geweldige ervaring.

En ik vond het erg leuk om hier en daar reacties op mijn blogs te krijgen! Berichtjes van het thuisfront zijn altijd leuk :) Bedankt dus!

Annemieke